Obchody jubileuszu 60-lecia Radomskiego Towarzystwa Fotograficznego

• Wernisaż wystawy Andrzeja Krynickiego: 30 maja 2021 roku, godz. 12.00

• Wernisaż wystawy Cezary Dubiel: 30 maja 2021 roku, godz. 13.00

• Wystawy czynne do 20 czerwca 2021 roku

W tym roku Radomskie Towarzystwo Fotograficzne świętuje 60-lecie nieprzerwanej działalności. Z tej okazji zaplanowało wiele imprez kulturalnych, przygotowanych w ramach Budżetu Obywatelskiego, pod Honorowym Patronatem Prezydenta Miasta Radomia Radosława Witkowskiego. Jedną z nich będzie wystawa w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia obejmująca pokazy twórczości Andrzeja Krynickiego – „Fotografia” oraz Cezarego Dubiela – „Strefa Wyobraźni”.

Andrzej Krynicki – polski artysta fotograf, uhonorowany tytułami Artiste FIAP(AFIAP), Excellence FIAP (EFIAP).Urodził się 12 marca 1930r. w Tarnowie. Od 1949-1960 studiował architekturę na PolitechniceKrakowskiej i Wrocławskiej. Przerwa w studiach 1950-1956 spowodowana była wyrokiem zaprzynależność do organizacji WIN (wyrok 2,5 roku więzienia z art.18 MKKWP odsiadywany wwięzieniu Montelupich – Kraków , Wronkach pod Poznaniem i obozie pracy koło Strzegomia).Od 1964 roku zajął się poważnie fotografią, po otrzymaniu Złotego Trofeum w Hong-Kongu. Od tegoczasu uczestniczył w ponad 2000 wystaw na całym świecie i otrzymał 2500 nagród.Został honorowym członkiem wielu organizacji fotograficznych w tym:Member Wellington Lee Photography Society N.York, Member London Salon, Member BritishPhotography Society, Królewskie Towarzystwo fotograficzne i wielu innych. Zmarł w 2005 roku wWarszawie.W Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu pokażemy „Fotografie” Andrzeja Krynickiego.

 Andrzej Krynicki, fot.archiwum artysty

Aby móc przeanalizować twórczość Andrzeja Krynickiego trzeba przedstawić sytuację i trendy w fotografii polskiej lat 50. i 60. ubiegłego wieku. Dominującą tematyką zdjęć był portret, architektura, krajobraz „fotografia ojczysta” i martwa natura, a technikami tak zwane techniki specjalne z technikami piktorialnymi na czele i naukowo opracowanej przez profesora Witolda Romera izohelii. W 1949 roku oficjalnie proklamowano w polskiej sztuce, a co za tym idzie również w fotografii tak zwany socrealizm. Charakteryzował się odcięciem od wszelkich ruchów awangardowych na rzecz propagandowej funkcji sztuki. Pod koniec lat 50. pojawia się jednak awangardowa fala w twórczości Zbigniewa Beksińskiego, Jerzego Lewczyńskiego i Bronisława Schlabsa oraz samodzielnymi i nowatorskimi rozwiązaniami Edwarda Hartwiga, który po latach pracy z „miękkim” obrazem, wypracowywał własny styl oparty na wykorzystywaniu efektu grubego ziarna i grafizacji. Taka sytuacja artystyczna w fotografii kształtowała Andrzeja Krynickiego jako samodzielnego twórcę.

Andrzej Krynicki, fot.archiwum artysty

Zaczynał od krajobrazu i bryły architektonicznej, jak większość, aby szybko zorientować się o sile wyrazu super twardej, kontrastowej fotografii. W czasach siermiężnej szarości rzeczywistości PRLu i braku otwartych kontaktów z fotograficznym światem, przedarł się przez ten mur polski artysta o sposobie budowania swoich wizji fotograficznych w sposób odważny, szeroki. Ten sposób fotografowania oparty na bardzo kontrastowych, czarnych w formule czarno-białej tradycji wyróżniał go spośród twórców całego świata. Budował swoje obrazy w fotochemicznej ciemni pracując w mozolny i oryginalny sposób. Fotografie posiadające najczęściej dwa plany powstawały niewątpliwie z kilku odrębnych negatywów poprzez kilkakrotne naświetlania papieru fotograficznego pod powiększalnikiem. Zadziwiające ciemne horyzonty, tylne światło motywów pierwszoplanowych, nakładanie się przestrzennych brył tworzonych z ciał modelek i elementów pejzażu, to poraża już na pierwszy rzut oka. A ile tu jeszcze przemyślanej do perfekcji kompozycji i poszukiwania najtrafniejszych rozwiązań wizualnych. Był człowiekiem skromnym, ale pełnym przekonania o wadze swojej wizji fotograficznej. Pozostawał ze swoją twórczością na uboczu polskiej fotografii, nie interesowały go intelektualne spory i profity powstające z przynależności do polskich organizacji twórczych. Wystawa prezentowana Elektrowni jest odtworzeniem, w nowoczesnej technologii fotograficznej, części fotogramów Andrzeja Krynickiego z oryginałów pozostających w posiadaniu rodziny.

Cezary Dubiel – polski artysta fotograf, uhonorowany tytułami Artiste FIAP(AFIAP), Artiste FIAP/ Audio-Visual (AV-AFIAP), Excellence FIAP (EFIAP), Excellence FIAP Bronze (EFIAP/b), Excellence FIAP Silver (EFIAP/s), Excellence FIAP Gold (EFIAP/g),Excellence FIAP Platinum (EFIAP/p), Excellence FIAP Diamond1 (EFIAP/d1. Członek rzeczywisty i Artysta Fotoklubu Rzeczypospolitej Polskiej (AFRP). Członek i założyciel Fotograficznej Grupy Twórczej KONTUR. W Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia pokażemy „Strefę wyobraźni” projekt artystyczny Cezarego Dubiela.

 Cezary Dubiel-Sen architekta, fot. archiwum artysty

Twórców fotografii od wielu dziesięcioleci pociągała forma kreacji fotograficznej przenoszącej widzów do innego, nierealnego świata wyobraźni. Wspomnieć wypada o jednej z pierwszych takich prac wykonanej przez Philipa Halsmana w 1946 roku, czy światowej sławy fotokompozycje Ryszarda Horowitza i niesamowite fotoobrazy Zdzisława Beksińskiego. Prezentowane obrazy Cezarego Dubiela są kolażami powstałymi z jego odrębnych fotografii. Elementy ogólnie dostępnej rzeczywistości stają się aktorami i elementami scenografii sceny w nowej, wymyślonej rzeczywistości. Aby przedstawić swoje artystyczne wizje, myśli i wyobrażenia autor nie sięga do zestawu symboli i elementów charakterystycznych dla określonych trendów w sztuce, tworzy nowe sposoby własnej ich wizualizacji.

Autor penetruje swoją wyobraźnię, aby stworzyć obraz oderwany od rzeczywistości, ale na tyle z nią związany, że do złudzenia przypomina sen, gdzie świat realny jest wymieszany z ułudą. Nie sposób przejść obok takich prac obojętnie. One intrygują, niekiedy niepokoją, a czasem bawią. Celem jego twórczości jest wzbudzenie reakcji w podświadomości widza poprzez kojarzenie ze sobą różnych przedmiotów, obrazów czy fragmentów rzeczywistości. To metoda pobudzenia do myślenia, wdrożenia w świat własnej wyobraźni, czy nawet odczuć. Można powiedzieć, że uzmysławia widzowi możliwość przekształcania własnych wizji w realne inaczej obrazy i uczy jak tego dokonać. Przekracza normy codzienności. Ważnym środkiem wyrazu jest abstrakcja, celowo stosowane niezachowanie proporcji i rzetelności obrazu, często inspirująca kolorystyka. Tak powstaje nowa rzeczywistość niezależna od praw fizyki, realności i klasycznego postrzegania świata. Pragnąc namówić widza do odczytania swoich myśli i skojarzeń tytułuje swoje obrazy zachęcając do swoistej intelektualnej zabawy. Większość prac wchodzących w skład wystawy otrzymało nagrody na konkursach fotograficznych w kraju i zagranicą.