Kuratorem wystawy, prezentowanej w ramach projektu "Kadry pod napięciem" jest Monika Małkowska. Poniżej publikujemy jej zapowiedź melona.

Melona nie można zaakceptować.

To podrzutek, niechciane dziecko III RP, produkt uboczny transformacji. Nie jest naszym narodowym owocem – a uzurpuje sobie prawo do wypowiadania się w imieniu kartofla, marchwi, porzeczki białej i czerwonej (czarną pomijamy) oraz śliwki mirabelki.

Wygląda jak piłka do rugby (kształt daleki od polskiej tradycji, w której ma prawo zaistnieć jedynie piłka okrągła i bramki dwie). Koloru żółtego (też coś!), o pajęczych kończynach górnych i dolnych, którymi czasem coś wyraża. Ale ogólnie wyraża się skrótem. Znaczy, streszcza się w takich duuuużych dymach. Za dużych, żeby było ładnie skomponowane.

W dodatku te cienie… Melon niby płaski, a rzuca.

Trudno powiedzieć, skąd mu się tak porobiło.

Może to cień historii?

Bo melon jednak ma antenatów, o których być może nic mu nie wiadomo. Czas go zapoznać z rodziną (wyjdzie na tym lepiej, niż na zdjęciu). Pradziadek Mrożek (Sławomir). Dziadek Tym (Stanisław); od strony matki Czeczot (Andrzej, świeć Panie, nad jego duszą). Tatulo Dudziński (Andrzej Pokrak). Brat przyrodni Stanisław (z Łodzi Raczkowski). Linia żeńska jeszcze w powijakach.

Melon nie umie nic. Żyje złudzeniami i manią wielkości. Nie zauważa, że nikt go nie poważa. Czasem ma żal do siebie, ale bardziej do świata – że nie pasuje.

Bo to nie jest świat dla melona. Zwłaszcza dla melona niewiadomego pochodzenia.

Oby Radom przyjął go tak, jak na to zasługuje – elektrycznie, ekstatycznie, energicznie. Nie?