Klasyczną, dla tego typu ekspozycji, chronologiczną i tematyczną prezentację dzieł, autor postanowił wzbogacić dużym zestawem niepublikowanych dotychczas obrazów, namalowanych specjalnie na tę okazję na przestrzeni kilku ostatnich lat. Na wystawie obejrzymy także realizacje studenckie i dyplomowe Kowalskiego, ich ekspresyjny charakter przypomni jego młodzieńcze fascynacje twórczością mistrzów: Artura Nachta-Samborskiego i Jacka Sienickiego, popularnym w tamtym okresie nurtem nowej figuracji. Kolejne grupy dzieł zilustrują następujące po sobie etapy działalności jubilata. Portrety, martwe natury, weduty, ale przede wszystkim pejzaże będące wynikiem zauroczenia pięknem polskiej przyrody, to główne wątki tematyczne, na których w kolejnych dziesięcioleciach koncentrował się ich autor. Zmieniająca się ekspresja, ewolucja palety, zmiany formalne i technologiczne (na przełomie lat 70. i 80. Kowalski rezygnuje z farb olejnych na rzecz farb akrylowych), obrazują ewolucję jego sztuki.

Najszerzej eksponowany na wystawie, wątek pejzażowy, jest tego doskonałym przykładem. W środowisku radomskim malarstwo pejzażowe było i jest tematem niezwykle popularnym i paradoksalnie, wobec ogólnie panujących trendów, dalej aktualnym. Patronem tej konwencji w Radomiu jest nadal Edward Kiełtyka, obok niego należy wymienić Wacława Dobrowolskiego, Krzysztofa Mańczyńskiego, Longina Pinkowskiego, Leszka Kwiatkowskiego, Małgorzatę Strzelec, Bożenę i Janusza Popławskich, Hilarego Gilewskiego, Andrzeja Minajewa i innych, którzy do tematu pejzażu sięgali w mniej lub bardziej dosłowny sposób. Kowalski, w tym zakresie, wydaje się najbardziej określony i konsekwentny. Od lat, redukując i syntetyzując utrwalone w obrazach motywy, oddala się od klasycznej konwencji gatunku. W wycinkowo przedstawionych koronach drzew, plątaninach krzaków i winorośli obrastających zrytmizowane pola przęseł ogrodzenia, spłaszczając przestrzeń do jednego planu, zdaje się szukać granicy i odpowiedzi na pytanie: Gdzie w percepcji otaczającej  rzeczywistości kończy się przedmiotowość i zaczyna abstrakcja? Pytanie to zdaje się pozostawiać bez odpowiedzi. Eksperymentując z formatem, fakturą, kolorem, meandruje między doświadczeniami realistów, impresjonistów i abstrakcjonistów ekspresjonistycznych. Publiczności dedykuje kolejne zamalowane płótna wywołujące zachwyt i uznanie. Wystawie towarzyszyć będzie publikacja poświęcona twórczości artysty.

Witold Tomasz Kowalski - Bieniędzickie klimaty I; 1997; akryl, fot. Marcin Kucewicz.

O życiu artysty

Witold Tomasz Kowalski urodził się 28 maja 1944 r. Jest absolwentem warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych z roku 1969, studiował m.in. pod kierunkiem profesorów: Andrzeja Jurkiewicza, Artura Nachta-Samborskiego i Aleksandra Kobzdeja. Wpływ na jego wykształcenie mieli również asystenci z pracowni Nachta: Jacek Sienicki i Tomasz Żołnierkiewicz. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w pracowni, którą oficjalnie prowadził Aleksander Kobzdej, faktycznie prowadził ją nadal relegowany z uczelni Nacht-Samborski. Kowalski brał udział w około 100 wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą (Bratysława, Jarosław, Koszyce), Radom (BWA, KMPiK, Muzeum Sztuki Współczesnej – Oddział Muzeum im. Jacka Malczewskiego), Busko-Zdrój (filia BWA Kielce), Rzeszów (BWA), Słupsk (BWA), Toruń (BWA), Warszawa (MCKiS).

Za malarstwo otrzymał wielokrotne nagrody na przeglądach w Radomiu, Kielcach, Sandomierzu. Otrzymał wyróżnienie w Międzynarodowym Triennale Malarstwa Realistycznego w Sofii. Zajmuje się malarstwem  sztalugowym, rysunkiem, witrażownictwem, projektuje elementy wyposażenia kościołów. Obrazy artysty znajdują się w zbiorach muzealnych w Radomiu, Białej Podlaskiej, Sandomierzu i Włocławku oraz w kolekcjach prywatnych w Polsce i za granicą: w Austrii, Australii, Holandii, Niemczech, Norwegii, Szwecji i USA. Od ukończenia studiów mieszka i pracuje w Radomiu.